Książka, do której się wraca

   Są książki, które nas nudzą i odstawiamy je na bok lub całkiem odrzucamy, ale są i takie, których po przeczytaniu mamy niedosyt i bywa, że czytamy ponownie, bądź wracamy po jakimś czasie. Do książek drugiego typu należy powieść pt. Sposób na Alcybiadesa Edmunda Niziurskiego, do której chętnie wracam i tym chętniej omawiam z uczniami. 

  Perypetie szkolnego życia czwórki przyjaciół wzbudzają zainteresowanie. Język, którym posługuje się narrator Ciamciara, pozwala na tworzenie obrazów konkretnych i jasnych, a świat przedstawiony malowniczo rysuje się przed oczami wyobraźni. Bo przecież tak wiele zależy od narratora, od sposobu w jaki buduje napięcie w powieści i jak pozwala je rozładować.

     Czytam z przyjemnością o losach profesora Tymoteusza Misiaka, pasjonata historii, który swoim uczniom poświęcał wiele uwagi i darzył ich szacunkiem, za co jednak nie otrzymywał bonusów w postaci wdzięczności ze strony wychowanków. Ba! Nie doceniali go też koledzy z pracy i dyrektor. Cieszę się jednak, gdy SPONAA, czyli sposób na goga, na skutek różnych nieprzewidzianych  przed Zasępę, Ciamciarę, Pędzelkiewicza i Słabiszewskiego wydarzeń, zaczyna działać pozytywnie na wyniki nauczania męskiej klasy, bo chłopcy jakby mimochodem zaczynają uczyć się historii.

   Śmieję się, kiedy czytam dialogi pomiędzy czwórką bohaterów a Juliuszem Lepkim, zwanym Szekspirem. Mogę te dialogi czytać wiele razy i mnie nie nudzą, a wręcz przeciwnie: za każdym razem znajduję w nich coś ciekawego.

      Kiedy przychodzę do klasy, z którą omawiam  lekturę, to już tak się nie śmieję, bo okazuje się, że książkę przeczytało 4-7 uczniów, 5 czytało streszczenie, a reszta w ogóle nie czytała. Jest jednak kilka plusów. Klasa wie, co to "dryf". Wie też, że dryf może być historyczny, przyrodniczy, religijny, polonistyczny i sama dość często ten SPOSÓB wykorzystuje :-)))
      Mimo wszystko wierzę, że w głowach wielu sztubaków pozostaną jakieś ślady omawianej lektury :-)))